Μμμμμ…ξυπνητήρι η πιο άχρηστη συσκευή απ’όλες. Το τηλέφωνο το έβρισκα πάντα χρήσιμο, το σεσουάρ το ίδιο αλλά το ξυπνητήρι ποτέ…πάντα ο ήχος και η μορφή του με στοίχειωναν από το σχολείο μέχρι σήμερα. Ουφ σιχαμένη κατασκευή…
Γύρισα πλευρό και έκλεισα τα μάτια μου, σαν ύστατη προσπάθεια αποφάσισα να ζητήσω από το σύμπαν παράταση του ύπνου μου.
Ξαφνικά ένα εκτεταμένο ντρίν χάλασε την ευχή μου…ποιος μπορεί να είναι πρωί πρωί, άλλωστε όλοι ξέρουν ότι δεν επικοινωνώ πριν τις 12.
Ένα ξεψυχισμένο «Παρακαλώ» βγήκε από το στόμα μου, τέντωσα τα αφτιά μου και ταυτόχρονα προσπάθησα να συγχρονίσω τις ανάσες μου οι οποίες ακολουθούσαν την πορεία εκτροχιασμένου τρένου… Στην άλλη άκρη της γραμμής ήχησε η βραχνιασμένη φωνή του alter ego μου, «You fucking bitch, που ήσουν εξαφανισμένη ολόκληρη τη βραδιά? Σε ποια σκιερή γωνιά ξεμοναχιάστηκες πάλι?».
Ο αγαπημένος μου φίλος ο cranberry όπως τον αποκαλώ εδώ και αρκετά χρόνια (επειδή είναι μεγάλο φρούτο, σύκο συγκεκριμένα)προσπαθούσε καιρό τώρα να αποσπάσει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις κατά τα άλλα πληκτικής ερωτικής μου ζωής , προσπάθειες βέβαια που ήταν άκαρπες αφού το αγαπημένο μου φρούτο ήταν και μεγάλη κουτσομπόλα. «Ξέρεις καλά ότι δεν θα μάθεις ποτέ και τίποτα, απλά συμβιβάσου με την αλήθεια…όλα είναι βαρετά στη ζωή μου, ακόμα και αυτό το κομμάτι…», «My little sunshine, ξέρεις καλά ότι δεν συμβιβάζομαι ποτέ. Πόσο μάλλον τώρα με αυτήν την θλιβερή αποκάλυψη που μου έκανες. Έλα το βράδυ μαζί μου η ζωή σου θέλει απαραίτητα λίγο glam.»
«Πού θα με πας?» «Εκεί που πρέπει, ντύσου προσεκτικά και να είσαι έτοιμη στις 8.30», «Σε εσπερινό θα πάμε?» αυτή ήταν η τελευταία μου φράση ελάχιστες στιγμές πριν μου το κλείσει στα μούτρα… «Έτσι πέφτουν οι βόμβες» σκέφτηκα, «όταν δεν τις περιμένεις.»
Χριστέ μου, πως πέρασε η ώρα δεν θα προλάβω ποτέ…μια ματιά στον πλησιέστερο καθρέφτη ήταν απλά αποκαρδιωτική, «πως θα το συμμαζέψω αυτό το χάλι…?».
Άπλωσα στο πρόσωπό μου ενυδατική και ένα παχύ στρώμα make-up.
«Σαν να συνήλθες λίγο»μονολόγησα μέσα από τα δόντια μου, ντύθηκα γρήγορα και ξεχύθηκα, στον ασφυκτικά γεμάτο κόσμο, δρόμο. Σκέψεις κατέκλεισαν το μυαλό μου, τι έχω να τραβήξω πάλι…Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να δουλεύεις personal shopper για δευτεροκλασάτες τραγουδιάρες (που αποζητούν να γίνουν πρωτοκλασάτες εν μια νυκτί) ειδικά όταν αυτές αρνούνται να καταλάβουν πως η χρυσόσκονη είναι ωραία μόνο σε δύο περιπτώσεις α)τα Χριστούγεννα, πάνω στις χριστουγεννιάτικες μπάλες, β) τα καρναβάλια, στις αντίστοιχες μάσκες. «Μην παραπονιέσαι ,σκέφτηκα, όλα από κάπου ξεκινάνε…αργά ή γρήγορα θα φτάσεις στον προορισμό σου.» Στη σκέψη αυτή αναθάρρησα, χαμογέλασα και συνέχισα τον δρόμο μου.
(to be continiued)by civil.A
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου