Οι τόποι,όλοι,είναι έρωτες και αυτός που είμαι τώρα είναι ο μεγαλύτερος(σε κάθε έρωτα αυτό λέμε).Και όμως πόσο αληθινό είναι αυτό?!Οι τόποι σαν νέοι στη ζωή μας άνθρωποι μας υποδέχονται και μας προσφέρουν εμπειρίες,καθένας τόσο μοναδικός,τόσο προσωπικά ωραίος.Άνθρωποι,τόποι,το ίδιο...έρωτες,αγάπες,μνήμες.
Λίγες ώρες πριν από ένα ακόμα ταξίδι και σκέψεις τρέχουν μέσα στο μυαλό μου.Κάθε φορά για τον προορισμό κάνουμε τα πάντα και ξεχνάμε την τόσο σημαντική πορεία που ακολουθήσαμε.Η πορεία...κουραστική,μοναχική μα τόσο τόσο όμορφη,τόσο γεμάτη εικόνες και αισθήματα.
Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως ο τρόπος που προσεγγίζω τους στόχους μου είναι περιφερειακός.
Δεν χτυπάω στο κέντρο δηλαδή,αλλά το τριγυρίζω.Με εντυπωσίασα διότι ο τρόπος που προσεγγίζω τους ανθρώπους και άλλες καταστάσεις είναι straight. Αναρωτήθηκα γιατί το κάνω αυτό,γιατί μου στερώ την αποτυχία ή την επιτυχία.Μα προφανώς γιατί δεν τα αντέχω. Η κάθε μια από αυτές τις καταστάσεις θα φέρει αλλαγές και εγώ για καιρό διεύρυνα το στάδιο της στασιμότητας κάνοντας μεν μικρά βήματα προόδου,προς τα ποια κατεύθυνση όμως?
Just something to thing about.
Συχνά αναρωτιόμουν πώς θα βρω τον εαυτό μου,πώς θα γίνει να συναντηθώ με εμένα,πώς θα τα καταφέρω να φτάσω για όπου προορίζομαι.Με την πάροδο του χρόνου,μέσα από την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους,μέσα από πολύ διάβασμα και σκέψη κατάλαβα-το για πολλούς αυτονόητο-δε σε βρίσκεις. Σε φτιάχνεις.Μέρα στη μέρα, ώρα στην ώρα,σε δημιουργείς και σε πιάνεις από το χέρι και σε πηγαίνεις όπου επιθυμείς.
Εδώ θα κολλήσω το γνωστό-αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας,θα πας εκεί που κοιτάς-.
Εγώ λοιπόν,από μικρή έριχνα κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά.Ο νους μου ήταν στο σεργιάνι συνέχεια με αποτέλεσμα να μην θέλω να εστιάσω.Είχα βέβαια τις κρυφές μου αγάπες στις οποίες πάντα γυρνούσα αλλά για λίγο,ίσα να ξεκουραστώ.Πάλι δηλαδή μισές δουλειές,πάλι ένα αδιάκοπο τριγύρισμα και ένας ανεκπλήρωτος πόθος για να βρω τον δρόμο μου.Μέσα σε όλα αυτά τα αδιάκοπα πήγαινε-έλα που μετράνε ήδη 12 χρόνια,αγάπησα ό,τι είδα,ανθρώπους,μέρη,ιδέες,μυρωδιές,αγάπησα ό,τι ένιωσα,αγάπησα εμένα και μου υποσχέθηκα να με προσέχω και να με πηγαίνω πολλές βόλτες.
Σήμερα λοιπόν θυμήθηκα το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Μια πόλη,πολυπολιτισμική,με απίστευτες ακρότητες σε μια μοναδική ισορροπία,μια πόλη με ανθρώπους βιαστικούς,νευρικούς αλλά πάντα χαμογελαστούς και πρόθυμους παρά τους γρήγορους ρυθμούς τους να σε βοηθήσουν.
Αυτή την πόλη την ένιωσα σπίτι μου,δεν με ζόρισε, δεν με έκανε να προσπαθώ να ταιριάξω,με δέχτηκε και για αυτό επιστρέφω εκεί πάντα με χαρά.
Κάθε που χειμωνιάζει με πιάνει μια νοσταλγία,όχι για αυτά που πέρασαν αλλά για αυτά που θα έρθουν.Σου έχει τύχει ποτέ να νοσταλγείς όσα ακόμα δεν έχουν έρθει?
Τότε είναι που σταματάω για λίγο,παίρνω μια παύση και κοιτάζω λίγο πίσω.
Τα περασμένα λοιπόν που με δημιούργησαν και έχω τόσα να θυμηθώ και να χαρώ για το σήμερα, το τώρα, το εδώ.
Όμορφοι άνθρωποι,με τα καλά και τα άσχημα τους, μαθήματα παντού,εικόνες πολλές,στιγμές ζωντάνιας.Προορισμός ο άνθρωπος και οι σχέσεις που αναπτύσσουμε,ταξίδια και εγώ πάντα αγαπούσα τους ανθρώπους και τα ταξίδια.Καμιά φορά απλά ταξιδεύω για να γνωρίσω ανθρώπους,όμορφο το άγνωστο,επίφοβο αλλά όμορφο.
Αυτό λοιπόν είναι το δικό μου για πάντα, το ταξίδι και ο προορισμός,ο άνθρωπος,ο εαυτός.
Σύντομα έρχεται ένα νέο ταξίδι,γνώριμος πια ο προορισμός αλλά το ταξίδι άγνωστο και δεν το κρύβω μια μικρή αγωνία την έχω...στην αναμονή λοιπόν για το μέλλον,πάντα με αγάπη και αφοσίωση στο παρόν.
