Οι τόποι,οι άνθρωποι.

Οι τόποι,όλοι,είναι έρωτες και αυτός που είμαι τώρα είναι ο μεγαλύτερος(σε κάθε έρωτα αυτό λέμε).Και όμως πόσο αληθινό είναι αυτό?!Οι τόποι σαν νέοι στη ζωή μας άνθρωποι μας υποδέχονται και μας προσφέρουν εμπειρίες,καθένας τόσο μοναδικός,τόσο προσωπικά ωραίος.Άνθρωποι,τόποι,το ίδιο...έρωτες,αγάπες,μνήμες.

xx
Civil.A

On the road.

Λίγες ώρες πριν από ένα ακόμα ταξίδι και σκέψεις τρέχουν μέσα στο μυαλό μου.Κάθε φορά για τον προορισμό κάνουμε τα πάντα και ξεχνάμε την τόσο σημαντική πορεία που ακολουθήσαμε.Η πορεία...κουραστική,μοναχική μα τόσο τόσο όμορφη,τόσο γεμάτη εικόνες και αισθήματα.

xx Civil.A

Περί φόβου. vol1

Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως ο τρόπος που προσεγγίζω τους στόχους μου είναι περιφερειακός.
Δεν χτυπάω στο κέντρο δηλαδή,αλλά το τριγυρίζω.Με εντυπωσίασα διότι ο τρόπος που προσεγγίζω τους ανθρώπους και άλλες καταστάσεις είναι  straight. Αναρωτήθηκα γιατί το κάνω αυτό,γιατί μου στερώ την αποτυχία ή την επιτυχία.Μα προφανώς γιατί δεν τα αντέχω. Η κάθε μια από αυτές τις καταστάσεις θα φέρει αλλαγές και εγώ για καιρό διεύρυνα το στάδιο της στασιμότητας κάνοντας μεν μικρά βήματα προόδου,προς τα ποια κατεύθυνση όμως?
Just something to thing about.

xx Civil.A

London Part 1.

Συχνά αναρωτιόμουν πώς θα βρω τον εαυτό μου,πώς θα γίνει να συναντηθώ με εμένα,πώς θα τα καταφέρω να φτάσω για όπου προορίζομαι.Με την πάροδο του χρόνου,μέσα από την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους,μέσα από πολύ διάβασμα και σκέψη κατάλαβα-το για πολλούς αυτονόητο-δε σε βρίσκεις. Σε φτιάχνεις.Μέρα στη μέρα, ώρα στην ώρα,σε δημιουργείς και σε πιάνεις από το χέρι και σε πηγαίνεις όπου επιθυμείς.
Εδώ θα κολλήσω το γνωστό-αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας,θα πας εκεί που κοιτάς-.
Εγώ λοιπόν,από μικρή έριχνα κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά.Ο νους μου ήταν στο σεργιάνι συνέχεια με αποτέλεσμα να μην θέλω να εστιάσω.Είχα βέβαια τις κρυφές μου αγάπες στις οποίες πάντα γυρνούσα αλλά για λίγο,ίσα να ξεκουραστώ.Πάλι δηλαδή μισές δουλειές,πάλι ένα αδιάκοπο τριγύρισμα και ένας ανεκπλήρωτος πόθος για να βρω τον δρόμο μου.Μέσα σε όλα αυτά τα αδιάκοπα πήγαινε-έλα που μετράνε ήδη 12 χρόνια,αγάπησα ό,τι είδα,ανθρώπους,μέρη,ιδέες,μυρωδιές,αγάπησα ό,τι ένιωσα,αγάπησα εμένα και μου υποσχέθηκα να με προσέχω και να με πηγαίνω πολλές βόλτες.
Σήμερα λοιπόν θυμήθηκα το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Μια πόλη,πολυπολιτισμική,με απίστευτες ακρότητες σε μια μοναδική ισορροπία,μια πόλη με ανθρώπους βιαστικούς,νευρικούς αλλά πάντα χαμογελαστούς και πρόθυμους παρά τους γρήγορους ρυθμούς τους να σε βοηθήσουν.
Αυτή την πόλη την ένιωσα σπίτι μου,δεν με ζόρισε, δεν με έκανε να προσπαθώ να ταιριάξω,με δέχτηκε και για αυτό επιστρέφω εκεί πάντα με χαρά.

Take care luvz
xx Civil.A

The travelgirl.

Κάθε που χειμωνιάζει με πιάνει μια νοσταλγία,όχι για αυτά που πέρασαν αλλά για αυτά που θα έρθουν.Σου έχει τύχει ποτέ να νοσταλγείς όσα ακόμα δεν έχουν έρθει?

Τότε είναι που σταματάω για λίγο,παίρνω μια παύση και κοιτάζω λίγο πίσω.

Τα περασμένα λοιπόν που με δημιούργησαν και έχω τόσα να θυμηθώ και να χαρώ για το σήμερα, το τώρα, το εδώ.

Όμορφοι άνθρωποι,με τα καλά και τα άσχημα τους, μαθήματα παντού,εικόνες πολλές,στιγμές ζωντάνιας.Προορισμός ο άνθρωπος και οι σχέσεις που αναπτύσσουμε,ταξίδια και εγώ πάντα αγαπούσα τους ανθρώπους και τα ταξίδια.Καμιά φορά απλά ταξιδεύω για να γνωρίσω ανθρώπους,όμορφο το άγνωστο,επίφοβο αλλά όμορφο.

Αυτό λοιπόν είναι το δικό μου για πάντα, το ταξίδι και ο προορισμός,ο άνθρωπος,ο εαυτός.

Σύντομα έρχεται ένα νέο ταξίδι,γνώριμος πια ο προορισμός αλλά το ταξίδι άγνωστο και δεν το κρύβω μια μικρή αγωνία την έχω...στην αναμονή λοιπόν για το μέλλον,πάντα με αγάπη και αφοσίωση στο παρόν.

Take care luvz.

xx

Civil.A

World Poetry Day Vol.2

Το αναπότρεπτο του χρόνου.

Εσπέριος ο άνεμος που με έσυρε στην ξενιτιά.

Χώρισαν τα σώματα. Απομακρυνθήκαμε.

Έμαθα,πώς είναι η γεύση από το αίμα,

που η διάλυση αφήνει.

Έμαθα,πώς είναι να διαλέγεις όταν η θέληση 

δεν συμμερίζεται το αναγκαίο.

Έμαθα,πως ζεις σε άλλο σημείο του ορίζοντα και εσύ,

τώρα που οι ανέμοι το βάρος μας σηκώσανε.

Έμαθα,σιγόλεγες,δεν έχεις επιλογή.

Έμαθα,σαν ξημερώνει τα παραθυρόφυλλα κλείνεις 

και ξεμυτάς με το πρώτο σκοτάδι.

Σε φέρνω στο μυαλό σκυφτό και μονάχο. 

Βαδίζεις,στέκεσαι,συνεχίζεις.

Νύχτα στη νύχτα,αλλαγές κατακτάς,

το μετά να πονάει λιγότερο από το πριν. 

Νύχτα στη νύχτα,το αναπότρεπτο του χρόνου σου χαράζει τη μορφή.

Νύχτα στη νύχτα, ανησυχώ.

Εκεί που βρίσκεσαι καραδοκούν ευκαιριοθήρες,

θέλουν χωρίς αρχή να μας αφήσουν. 

Θέλουν μαζί τους να σε πάρουν. 

Θέλουν να γίνετε πολλοί. 

Μην πας.

Θέλουν τον άδειο από αίσθημα και μνήμη εαυτό σου

με μίσος να γεμίσουν.

Μην πας.

Μείνε στο σπίτι,μείνε εκεί που χωράς,

τακτοποιήσου μόνο για λίγο, 

θυμήσου πού ριζώνει ο νους και η καρδιά.

Μην αλλάξεις από το απερίγραπτο λάθος του καιρού 

να κρύβει την αγάπη.

Σε αδικώ όλες τις στιγμές που λείπω.Μην πας.

Εδώ που βρίσκομαι τα μαδριγάλια αλλιώτικα ηχούν,

πιο πένθιμα, λυπητερά παρά ποτέ.

Εδώ που βρίσκομαι φυσάει προδοσία,κρυώνω.

Όμηρος του κόσμου έγινα.Μην πας.

Με αδικώ όλες τις στιγμές που λείπω.

Το χώμα που μαζί πατήσαμε πάντα μας θυμάται,

πάντα μας ριζώνει.Μην πας.

Ταιριαστό το κύλημα του καιρού ποτέ δεν θα ‘ναι για εμάς.

Μην πας.

Κράτα το νου στην καρδιά και τα πόδια στην γη. 

Κάνε τον δρόμο της επιστροφής 

που ακατόρθωτος για μένα φαίνετε,

έναν περίπατο σαν αυτόν που κάνουν τα παιδιά 

και οι μανάδες στα πάρκα και τις γειτονιές.

Ανάδευε τις πασχαλιές να ξεχυθεί το άρωμα, 

να ξυπνήσει η μνήμη μου στη δύση,να πατώ τα χώματα της 

και να ανθίζουν καθώς στην προσμονή μπροστά,του γυρισμού,

θα μουδιάζω.

Χωρίς το παρελθόν να υπάρχει 

χωρίς το παρόν να ‘ναι αναγκαίο

χωρίς το μέλλον να ‘ναι υπόσχεση 

εκεί θέλω να έρθεις.

Έλα.

Έλα εδώ που οι μύστες κόπιασαν να με βάλουν.

Έλα εδώ που η μνίστης,μου περισσεύει.

Έλα να σε αδικήσω,αφού μοναχά αυτό ξέρω καλά να κάνω.

Να ξέρω, να αποκριθώ του νου μου 

πώς μετουσίωσε ο καιρός τον έρωτα.

Αν δεν με ρωτήσουν την απάντηση γνωρίζω, 

σαν αίσθημα και ειν’αυτό αρκετό 

για έναν ταξιδευτή όπως εγώ, 

μα για τον κόσμο που το αλλιώτικο εχθρεύεται 

δεν είναι αρκετό ό,τι νιώθω. 

Μαζί τους μην πας. 

Είμαι ο χρόνος που πέρασε, 

είσαι ο χρόνος που πέρασε, 

είμαστε οι στιγμές που ζήσαμε μαζί,μόνοι.

Μας αδικώ όταν λείπω. 

Επιθυμώ πριν ξεχάσει το μυαλό και το σώμα 

να πιάσουμε μαζί μια στιγμή και να τη ζήσουμε

αφού πια ξέρουμε πως ο χρόνος 

αφιλόξενη πατρίδα για τον έρωτα που ποθήσαμε είναι.

Επιθυμώ πριν σ’αφήσω ελεύθερο,να ελευθερωθώ.

Έλα, πριν τον Αχέροντα διασχίσω, 

έξω στην όχθη στέκομαι, 

έτοιμη να αφήσω τον κόσμο που μας λέρωσε, 

έλα και πες μου, 

«Μην πας.»

X CIVIL.A

Alexander McQueen,the artist.

Alexander (Lee) McQueen has been described as the ‘Rebel King of British Fashion‘, the ‘Bad Boy of British Fashion’ and a ‘visionary and designer extraordinaire’.  “Brilliant. Offensive. Beautiful. Outrageous.”. These are just a few of the words used in the phenomenaldocumentary ‘McQueen & I’. A biopic documenting Lee’s journey from his East End London background, discussing his days as a Saville Row Tailor on Mayfair at the ripe age of 16. The message from start to finish was clear, Lee McQueen was one of a kind. He evolved,he adapted,he expanded and he truly aligned fashion, culture and art in its most collaborative joining this generation has ever seen. He was controversial and it was clear people enjoyed the elements of surprise, adventure and individuality he brought to the table. 

Alexander you are truly,deeply missed.

X Civil.A

(i do not own any of the pictures)

Riccardo Tisci has left the building.

After 12 years of successful collaboration,Riccardo Tisci ended his fashion affair with Givenchy.

The well knowen fashion house announched his departure earlier today.

Riccardo left his mark on the house's style.

Tisci's departure is sure to intensify speculation he is heading to Versace.

Let's see some of his great moments at Givenchy!

X Civil.A

(i do not own any of the pictures)