Είναι ξημέρωμα μιας φθινοπωρινής Κυριακής, ο ήχος των τακουνιών μιας νεαρής καλοντυμένης κοπέλας πάνω στο πλακόστρωτο κάνουν μια γάτα να εγκαταλείψει τρομαγμένη το μέχρι τώρα ήσυχο κρησφύγετο της. Η κοπέλα συνεχίζει να βαδίζει το ίδιο έντονα όπως πρώτα μόνο που τώρα ένα ειρωνικό σχεδόν σαρκαστικό χαμόγελο έχει παγώσει στα κόκκινα σαρκώδη χείλη της, σκέφτεται στιγμιαία τι έκανε και χλομιάζει απότομα, ο βηματισμός της γίνεται ολοένα και πιο αργός σταματάει ξέπνοη στα μαρμάρινα σκαλοπάτια ενός σπιτιού ,μόνο αυτή και τα στενά σοκάκια της Πράγας γνωρίζουν τι πραγματικά έγινε… το μυαλό της ταξιδεύει στις ωραίες τους στιγμές και είναι αλήθεια, η Louis και ο N. Zero είχαν πολλές ωραίες στιγμές , ήταν το alter ego της ,ένα κομμάτι της ματαιόδοξης ζωής της αλλά δεν άντεχε άλλο, δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό έπρεπε να ακολουθήσει την τάση της εποχής και να απελευθερωθεί από τα χρόνια δεσμά του. Μερικές ώρες πριν η Louis είχε φορέσει το γκρι τουΐντ ταγιέρ της που αγκάλιαζε τόσο ζεστά τις καμπύλες της, κράτησε σφιχτά στα χέρια της μια μπεζ τσάντα, κάλυψε τα πράσινα μάτια της με ένα ζευγάρι γυαλιά και ακροπάτησε στις πανάκριβες γόβες της κλείνοντας πίσω την πόρτα του διαμερίσματός της κατόπιν έβαλε τα δερμάτινα γάντια της. Σαν φιγούρα από ταινία του Χίτσκοκ ξεπρόβαλε πίσω από έναν τοίχο. Ήταν αυτός εκεί, την περίμενε…πάντα ακριβής…η Louis τον πλησιάζει ανοίγει την τσάντα της σαν κάτι να ψάχνει και ακουμπάει τα χείλη της πεταχτά στα δικά του, τον πυροβολεί εξ’ επαφής στο στήθος τα βλέμματά τους συναντιούνται για ένα μόνο τελευταίο δευτερόλεπτο, η πληγή του δεν βγάζει ούτε σταγόνα αίμα. Έχουν περάσει πολλές ώρες πια και το μόνο σημάδι της πάνω του είναι το ίχνος από το κόκκινο κραγιόν της δίπλα στο στόμα του, οι ενοχές έχουν φύγει ήδη από το μυαλό της και σκέφτεται ότι καμία γυναίκα πια δεν θα πέσει θύμα του, δεν θα παραμυθιαστεί από τις υποσχέσεις του. Όλες θα ζουν ελεύθερες επειδή χάρη στη Louis ο εφιάλτης είχε επιτέλους εγκαταλείψει το σκηνικό….
The end
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου