1.2 my kingdom for some glam....
Στις 2.30 είχα φτάσει στον προορισμό μου, το ραντεβού μου ήταν για τις 3 σε ένα παραλιακό εστιατόριο με μια ταχέως ανερχόμενη υπερσεξουαλική TV persona η οποία όπως μου είπε 6 μέρες πριν όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο επιθυμούσε να μην την αντιμετωπίζουν σαν σύμβολο του σεξ πλέον μιας και ήθελε να κάνει στροφή στην καριέρα της και να παίξει στο θέατρο, της απάντησα συγκαταβατικά «σε καταλαβαίνω χρυσή μου»ενώ ήδη σκεφτόμουν πως η κοπελιά είχε βρει γαμπρό-χρηματοδότη καλής οικογενείας και επεδίωκε την άμεση αποκατάστασή της…
Άνοιξα την πόρτα του εστιατορίου, πλησίασα στην υποδοχή, άφησα το καμηλό παλτό μου και είπα το όνομά μου. «Πολύ ωραία» μου είπε η κοπέλα «ελάτε μαζί μου»και με οδήγησε στο τραπέζι. Κάθισα αναπαυτικά στην λευκή πολυθρόνα και κοίταξα τριγύρω, «όμορφο μέρος» σκέφτηκα, λευκά τραπεζομάντιλα σε καφέ ξύλινες ροτόντες, μικρά βαζάκια με όμορφα τριαντάφυλλα και πορσελάνινα σερβίτσια ολοκλήρωναν το σκηνικό ευτυχίας που είχα φτιάξει στο νου μου.
Πέντε λεπτά μετά τις 3 εμφανίστηκε η…Golden(έτσι αποφάσισα να την λέω,από την visa του αγαπημένου της),την είχα ξαναδεί στην τηλεόραση αλλά ποτέ από κοντά, δεν ήταν σίγουρα αυτό που αποκαλούμε πρώτο μπόι και σίγουρα ήταν υπερβολικά αδύνατη σε σημείο που ένοιωσα χοντρή μπροστά της ,σηκώθηκα και της άπλωσα ευγενικά το χέρι μου κάναμε μια χλιαρή χειραψία και καθίσαμε και οι δύο.
«Λοιπόν, από πού ξεκινάμε?»μου είπε λίγο άγαρμπα ,αφού έβρισα από μέσα μου την κακιά μου μοίρα για πολλοστή φορά εκείνη την μέρα της απάντησα ευγενικά
«Αρχικά θα ήθελα να μου πείτε που προσανατολίζεστε εσείς, τα χρήματα που θέλετε να διαθέσετε(επ, ε όχι και στον πληθυντικό), και έπειτα εγώ θα ολοκληρώσω το concept που μαζί θα δημιουργήσουμε, σου έχω ετοιμάσει ένα γενικό πλάνο βέβαια…»είπα και της έδωσα έναν πορτοκαλί βελούδινο φάκελο, τον άνοιξε αργά και τον ξεφύλλισε άναψε ένα τσιγάρο φύσηξε τον καπνό και χαμογέλασε ελαφρός για πρώτη φορά. Φεύγοντας προθυμοποιήθηκε να με αφήσει στο σπίτι μου γιατί όπως είπε θα με ταλαιπωρήσει αρκετά από εδώ και έπειτα, χαμογέλασα αλλά η αλήθεια είναι ότι έβραζα λίγο μέσα μου αφού τις τελευταίες 3 ώρες άκουγα για τα φιλόδοξα σχέδια μιας καβαλημένης στάρλετ που πραγματικά δεν εκτίμησα καθόλου.
Όταν έφτασα σπίτι ήταν ήδη 7 και είχα πάνω κάτω μια ώρα να ετοιμαστώ(το μισάωρο δεν το υπολόγιζα πότε, ήταν το μισάωρο έκτακτης ανάγκης όπως το έλεγα για να μην αργώ…)Μαλλιά τραγικά, νύχια χάλια, αυτοπεποίθηση άφαντη και εγώ στα πρόθυρα πανικού. Δεν είχα και πολλές επιλογές, σήκωσα το τηλέφωνο και πάτησα 10 μαγικούς αριθμούς « Star-e, αγάπη μου τι κάνεις? Έχεις δουλίτσα?...α, οκ τότε ανέβα 3 ορόφους σου βρήκα εγώ μια δουλεία…» έκλεισα το τηλέφωνο και άνοιξα την πόρτα. Η Star-e(δεν είναι αυτό το πραγματικό της όνομα αποφάσισα να την αποκαλώ έτσι μιας και φυτρώνει παντού σαν το στάρι αλλά έχει αυτή την καλλιτεχνική φύση που την κάνει κάποιες φορές ιδιαιτέρως αγαπητή, κάποιες όχι όλες….)φοιτήτρια καλών τεχνών η οποία παράτησε την σχολή της για την μεγάλη της αγάπη, το μακιγιάζ και ψάχνει απεγνωσμένα να αναδειχθεί στο χώρο όχι της μόδας αλλά της showbiz. Είναι αυτό που θα έλεγα καλλωπιστικό φυτό εσωτερικού χώρου, παρόλα αυτά βέβαια ήταν εξυπηρετική και με έβγαζε από τη δύσκολη θέση να τρέχω στα κομμωτήρια αρκετό καιρό τώρα άσε που έχει και καλό χέρι… «Πάει αυτό, τι θα φορέσω?»μονολόγησα μπαίνοντας στην γκαρνταρόμπα μου, άναψα τα φώτα και αποκαλύφθηκαν όλα αυτά που με τόσο κόπο απέκτησα αλλά και όλα αυτά που με τόσο κόπο και αγάπη έφτιαξα. Αριστερά στον τοίχο είχα κορνιζαρισμένες τις φωτογραφίες των αγαπημένων μου, έριξα μια κλεφτή ματιά στον Κarl και στην Coco και βούτηξα στα άδυτα των ρούχων μου.D&G, Marc Jacobs, Gucci, Lanvin…ο επίγειος παράδεισός μου. Άκουσα βήματα στο διάδρομο και υπέθεσα ότι είναι η Star-e, «είμαι στην γκαρνταρόμπα»φώναξα ώστε να με ακούσει.
Σε δευτερόλεπτα μπήκε στο δωμάτιο σαν σίφουνας, «Που θα πας πάλι? Τι θα φορέσεις? Τι θα κάνουμε? Μαλλιά βάψιμο, όλα?»
«Καλησπέρα και σε εσένα…διακριτική φίλη μου» με φίλησε πεταχτά στα μάγουλα και συνέχισε να μιλάει, «Με ποιόν θα βγεις? Ραντεβού ή κοινωνική υποχρέωση?»
Κουτσομπόλα… «Ούτε εγώ ξέρω…το μόνο που θέλω είναι λίγο elegance, λίγο glam.». Μισή ώρα μετά ως δια μαγείας ήμουν έτοιμη, καθόμουν στο μπράτσο του καναπέ μου και άκουγα έναν ακατάπαυστο μονόλογο για ατάλαντα μοντέλα, για ξινισμένες παρουσιάστριες και γκέι ενδυματολόγους, το χτύπημα του κουδουνιού πραγματικά με διέσωσε έφυγα τρέχοντας «φωνάζοντας έχω αργήσειιιιιιιιιιιιιιι…».
Στην είσοδο με περίμενε ο σωτήρας μου, «My dear Cranny»
«Προτιμώ το Tranny η αλήθεια είναι»μου απάντησε αναστενάζοντας ανάλαφρα «anyway…let me take you far a way at the land of parting and drinking and sexy dancing drunk men», «μμμ, κάποιος μου είχε μιλήσει πολύ παλιά για αυτό το μέρος…τελικά υπάρχει?», «πρώτων ποιος τόλμησε να σου μιλήσει για αυτό πριν από εμένα και δεύτερον πόσο παλιά? Γιατί αν μιλάμε για πολύ παλιά σημαίνει πως μου κρύβεις πολλά πολλά χρονάκια my little sunshine»…έκανα μια γκριμάτσα αθωότητας και του ψιθύρισα «My ex-gay boyfriend»… «Που πηγαίνουμε?»ρώτησα με μεγάλη επιφύλαξη ξέροντας ότι δεν θα πάρω απάντηση και όντως η απάντηση του Cranny ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο. «Τουλάχιστον πες μου ότι έχω ντυθεί αναλόγως για όπου με σέρνεις…?»…πάλι χαμόγελο και μετά από παρατεταμένη σιωπή και υπό το απειλητικό βλέμμα μου απέσπασα μια απάντηση,«Sunshine,με Loui Vuitton κιμονό και Valentino πέδιλα μόνο καλοντυμένη μπορώ να σε χαρακτηρίσω, τελικά είχα δίκιο και στο έφερα αμέσως μετά την φωτογράφιση σου πάει πολύ», «Δεν κατάλαβε κανείς ότι το πήρες?», «Το κατάλαβε μια που σίγουρα το είχε βάλει στο μάτι, αλλά της έκοψα τον αέρα…μην ανησυχείς θα συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμα να τροφοδοτώ τα fashion ένστικτά σου».Περίπου τρία τέταρτα μετά τη διάσωσή μου φτάσαμε στον προορισμό μας, ένα παλιό εργοστάσιο. «Τι είναι εδώ?» «Σε μισό λεπτό θα καταλάβεις» και μόλις ο οδηγός πήρε την τελευταία στροφή το βλέμμα μου φωτίστηκε. «Πρεμιέρα!Very nice…red carpet situation…»είπα και βγήκα από το σταματημένο αμάξι. Ο Cranny ήταν ήδη έξω και με περίμενε μου έπιασε το χέρι και μου είπε τρυφερά «Σήμερα θα είσαι η συνοδός μου».Τεράστιες αφίσες ενός νεαρού ηθοποιού του οποίο το υποκριτικό ταλέντο σαφέστατα αγνοούσα, ήταν αναρτημένες παντού στον χώρο, φωτογράφοι και ρεπόρτερ έτρεχαν πίσω από celebrities και εγώ έκοβα βόλτες πάνω στο μαγικό κόκκινο χαλί…Πραγματικά είναι μαγικό, το έχω φιλοσοφήσει το θέμα, όταν το πατάς αυτομάτως όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω σου σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος τριγύρω και με μιας τα προβλήματα εξαφανίζονται, μοιράζεις παντού χαμόγελα και υπάρχεις μόνο εσύ και τα όνειρά σου που νιώθεις να πραγματοποιούνται εκεί πάνω…μεταξύ μας ε, αποβλακώνεσαι και λίγο αλλά έχει την πλάκα του.
Κατεβαίνοντας από το ροζ συννεφάκι μου , έστρεψα το βλέμμα μου κάπου μακριά και έκανα μια ευχή, στον κόσμο της πλαστικής ευτυχίας συμβαίνει κάτι περίεργο…οι ευχές πιάνουν…ε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που μόνο ως ειδυλλιακή θα μπορούσα να χαρακτηρίσω πετάχτηκε μπροστά μου σαν λυσσασμένη γάτα ο Cranny βρίζοντας Θεούς αλλά κυρίως δαίμονες. «Ποιος την κάλεσε εδώ αυτήν!!» ούρλιαζε μέσα στο αφτί μου, «Κράτα με θα την σφάξω, θα την ξεκοιλιάσω και θα την πετάξω στο τηγάνι και μετά στη θάλασσα» ,προς στιγμήν έφερα την εικόνα αυτή στο μυαλό μου και ειλικρινά κόντεψα να πεθάνω από τα γέλια μιας και ακόμα αγνοούσα το τι συμβαίνει. «Κοίτα την όχι κοίτα την, που μου ήρθε και στο gala…»
«Cranny, ηρέμησε σε παρακαλώ θα κάνεις ρυτίδες και πες μου για ποια μιλάμε και τι συμβαίνει?»
«…(εισπνοή)…(παύση)…εξαιτίας αυτής της γυναίκας…»είπε και έδειξε ευθεία με καμία διακριτικότητα οφείλω να ομολογήσω, μια γυναίκα κοντά στα 45 αδύνατη, ψηλή και ιδιαιτέρως καλοντυμένη, «…έχασα 3 σημαντικές δουλειές στο εξωτερικό οι οποίες πρώτων μεταφράζονται σε χασούρα περίπου 50.000 ευρώ και ανυπολόγιστης αξίας ευκαιρίες που θα είχα. Θυμάσαι τα άθλια σχόλια και την τραγική κριτική που δέχτηκα 4 χρόνια πριν για μια καμπάνια που ετοίμασα…ε, αυτή είναι η κατσίκα που με έθαψε και έχασα την ευκαιρία της ζωής μου, έτσι μου έρχεται να πάω και να της δώσω δυο μπάτσες και να της πω ‘κυρία μου’ η μουλαρωσίνη σας μου κόστισε 10 χρόνια δουλειάς και 50.000ευρώ…πάμε να φύγουμε, χάλασε εντελώς η διάθεσή μου.» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαφρύνω το κλίμα είπα «μα είμαι η συνοδός σου για σήμερα», «αν θες να συνεχίσεις να είσαι θα πρέπει να με ακολουθήσεις στο κοντινότερο μπαρ…αλλιώς δεν θα έχεις συνοδό», «μα θα χάσουμε τα μεθυσμένα σέξι αγόρια»είπα χαμογελώντας αλλά δεν έπιασε και έτσι ακολούθησα τον φίλο μου ψιθυρίζοντας «φοράω Loui Vuitton, για όνομα του Θεού αυτό δεν μπορεί να μου συμβαίνει..», «Ξέρεις η ακοή μου λειτουργεί ακόμα μια χαρά τα νεύρα μου πάλι όχι.»
«Δεν είπα τίποτα…που θα με πας?», «Κάπου που το αλκοόλ θα ρέει άφθονο και το κάπνισμα θα επιτρέπετε.» «αποκλείεται, δεν έρχομαι…το αλκοόλ παχαίνει άσε που μεθάω αμέσως και το τσιγάρο ποτίζει στα ρούχα άσε που μπορεί να κάψω το κιμονό μου…όχι όχι δεν έρχομαι…πάμε κάπου πολιτισμένα, πάμε…»
«Πού, στο μέγαρο? γιατί αν είναι έτσι θα μείνω με τον παίδαρο…sunshine I need you I want to get drunk and smoke like there is no tomorrow, so stop talking and just join me in my madness.» Έτσι βρέθηκα στο κατόπι του για μια ακόμα φορά χωρίς πάλι να ξέρω που πηγαίνω. Μια ώρα μετά ήμασταν στο σπίτι του Cranberry, δεν ερχόμουν συχνά ήταν αρκετά μακριά από το σπίτι μου αλλά και ο Cranny πιο συχνά ήταν στο δικό μου σπίτι παρά στο δικό του. Μπήκαμε μέσα άφησα την σακούλα με το παχυντικό κινέζικο στο τραπεζάκι της εισόδου, θαύμασα για ακόμα μια φορά μια μεγάλη μεταξοτυπία που κάλυπτε τον αριστερό τοίχο και το πορτρέτο του οικοδεσπότη τραβηγμένο από διάσημο φωτογράφο το οποίο κοσμούσε τον απέναντι τοίχο, άνοιξα τα φώτα στη βεράντα και βγήκα να χαζέψω τον ουρανό, όμορφα μικρά αστεράκια γυάλιζαν πάνω από το κεφάλι μου. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε το ‘room service’ σπρώχνοντας ένα δίπατο καρότσι, «Που το βρήκες αυτό? Όλο εφέ είσαι..», «Το κληρονόμησα από την γιαγιά μου μαζί με την ευχή της ‘να σταματήσω να σπρώχνομαι’ όπως είχε πει πριν μας αφήσει χρόνους» πήρα το ποτήρι που μου προσέφερε και ήπια μια γουλιά μαύρο ρούμι, «Λοιπόν, τώρα μπορώ να σε ακούσω. Πες τα μου όλα» είπα....Η τελευταία φράση που θυμάμαι να ξεστόμισε πριν μας πάρουν τα ζουμιά και τους δύο ήταν «…ακόμα προσπαθώ να φτάσω στο σημείο που ήμουν τρία χρόνια πριν…δυστυχώς το παρελθόν μου ελπίζω να γίνει το μέλλον μου.»
Το ξημέρωμα μας βρήκε στην τεράστια βεράντα της μονοκατοικίας του, εμένα ξαπλωμένη στην υπέρδιπλη αιώρα με τα πέδιλά μου να αγνοούνται, τα μάτια μου πρησμένα από το κλάμα και το eye liner μου να έχει στάξει μέχρι και στο πάτωμα και τον Cranny, ζάντα στην ξαπλώστρα με ένα ποτήρι martini στο ένα χέρι και ένα μπουκάλι στο άλλο και με τρυπημένο Tom Ford πουκάμισο από την κάφτρα του τσιγάρου του(εγώ το είπα το τσιγάρο μόνο μικρές τραγωδίες φέρνει στη ζωή μας).Ξύπνησα νιώθοντας κάτι να μου γαργαλάει τις πατούσες, άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα μια χνουδωτή αρκούδα «Παλιόσκυλο»είπα χαμηλόφωνα και επιχείρησα να πετάξω κάτι μακριά μπας και ξεκουμπιστεί από την περιοχή μου αλλά αυτό ακίνητο στεκόταν μπροστά από τις πατούσες μου λες και περίμενε να φυτρώσουν κόκαλα…αυτό το σκυλί πραγματικά πιστεύω πως είναι κοντινός συγγενής του Rantanplan για τέτοια προηγμένη νοημοσύνη μιλάμε. Αφού του έριξα μια ελαφριά κλωτσιά μήπως αποφασίσει να φύγει σηκώθηκα με κόπο και έντονη ζαλάδα για να ξυπνήσω το πτώμα της διπλανής ξαπλώστρας.
«Μου χρωστάς ένα τεράστιο πρωινό» μονολόγησα μόλις άνοιξε τα μάτια του. Αφού του πήρε κανένα 15' να καταλάβει που βρισκόμαστε χρειαστήκαμε άλλο ένα 15' για να χωνέψει την τρύπα στο συλλεκτικό του πουκάμισο… «Πεινάω» γκρίνιαξα , με λοξοκοίταξε και σηκώθηκε από τη ξαπλώστρα του «Κουζίνα» είπε το πτώμα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί.
Άνοιξα την πόρτα του εστιατορίου, πλησίασα στην υποδοχή, άφησα το καμηλό παλτό μου και είπα το όνομά μου. «Πολύ ωραία» μου είπε η κοπέλα «ελάτε μαζί μου»και με οδήγησε στο τραπέζι. Κάθισα αναπαυτικά στην λευκή πολυθρόνα και κοίταξα τριγύρω, «όμορφο μέρος» σκέφτηκα, λευκά τραπεζομάντιλα σε καφέ ξύλινες ροτόντες, μικρά βαζάκια με όμορφα τριαντάφυλλα και πορσελάνινα σερβίτσια ολοκλήρωναν το σκηνικό ευτυχίας που είχα φτιάξει στο νου μου.
Πέντε λεπτά μετά τις 3 εμφανίστηκε η…Golden(έτσι αποφάσισα να την λέω,από την visa του αγαπημένου της),την είχα ξαναδεί στην τηλεόραση αλλά ποτέ από κοντά, δεν ήταν σίγουρα αυτό που αποκαλούμε πρώτο μπόι και σίγουρα ήταν υπερβολικά αδύνατη σε σημείο που ένοιωσα χοντρή μπροστά της ,σηκώθηκα και της άπλωσα ευγενικά το χέρι μου κάναμε μια χλιαρή χειραψία και καθίσαμε και οι δύο.
«Λοιπόν, από πού ξεκινάμε?»μου είπε λίγο άγαρμπα ,αφού έβρισα από μέσα μου την κακιά μου μοίρα για πολλοστή φορά εκείνη την μέρα της απάντησα ευγενικά
«Αρχικά θα ήθελα να μου πείτε που προσανατολίζεστε εσείς, τα χρήματα που θέλετε να διαθέσετε(επ, ε όχι και στον πληθυντικό), και έπειτα εγώ θα ολοκληρώσω το concept που μαζί θα δημιουργήσουμε, σου έχω ετοιμάσει ένα γενικό πλάνο βέβαια…»είπα και της έδωσα έναν πορτοκαλί βελούδινο φάκελο, τον άνοιξε αργά και τον ξεφύλλισε άναψε ένα τσιγάρο φύσηξε τον καπνό και χαμογέλασε ελαφρός για πρώτη φορά. Φεύγοντας προθυμοποιήθηκε να με αφήσει στο σπίτι μου γιατί όπως είπε θα με ταλαιπωρήσει αρκετά από εδώ και έπειτα, χαμογέλασα αλλά η αλήθεια είναι ότι έβραζα λίγο μέσα μου αφού τις τελευταίες 3 ώρες άκουγα για τα φιλόδοξα σχέδια μιας καβαλημένης στάρλετ που πραγματικά δεν εκτίμησα καθόλου.
Όταν έφτασα σπίτι ήταν ήδη 7 και είχα πάνω κάτω μια ώρα να ετοιμαστώ(το μισάωρο δεν το υπολόγιζα πότε, ήταν το μισάωρο έκτακτης ανάγκης όπως το έλεγα για να μην αργώ…)Μαλλιά τραγικά, νύχια χάλια, αυτοπεποίθηση άφαντη και εγώ στα πρόθυρα πανικού. Δεν είχα και πολλές επιλογές, σήκωσα το τηλέφωνο και πάτησα 10 μαγικούς αριθμούς « Star-e, αγάπη μου τι κάνεις? Έχεις δουλίτσα?...α, οκ τότε ανέβα 3 ορόφους σου βρήκα εγώ μια δουλεία…» έκλεισα το τηλέφωνο και άνοιξα την πόρτα. Η Star-e(δεν είναι αυτό το πραγματικό της όνομα αποφάσισα να την αποκαλώ έτσι μιας και φυτρώνει παντού σαν το στάρι αλλά έχει αυτή την καλλιτεχνική φύση που την κάνει κάποιες φορές ιδιαιτέρως αγαπητή, κάποιες όχι όλες….)φοιτήτρια καλών τεχνών η οποία παράτησε την σχολή της για την μεγάλη της αγάπη, το μακιγιάζ και ψάχνει απεγνωσμένα να αναδειχθεί στο χώρο όχι της μόδας αλλά της showbiz. Είναι αυτό που θα έλεγα καλλωπιστικό φυτό εσωτερικού χώρου, παρόλα αυτά βέβαια ήταν εξυπηρετική και με έβγαζε από τη δύσκολη θέση να τρέχω στα κομμωτήρια αρκετό καιρό τώρα άσε που έχει και καλό χέρι… «Πάει αυτό, τι θα φορέσω?»μονολόγησα μπαίνοντας στην γκαρνταρόμπα μου, άναψα τα φώτα και αποκαλύφθηκαν όλα αυτά που με τόσο κόπο απέκτησα αλλά και όλα αυτά που με τόσο κόπο και αγάπη έφτιαξα. Αριστερά στον τοίχο είχα κορνιζαρισμένες τις φωτογραφίες των αγαπημένων μου, έριξα μια κλεφτή ματιά στον Κarl και στην Coco και βούτηξα στα άδυτα των ρούχων μου.D&G, Marc Jacobs, Gucci, Lanvin…ο επίγειος παράδεισός μου. Άκουσα βήματα στο διάδρομο και υπέθεσα ότι είναι η Star-e, «είμαι στην γκαρνταρόμπα»φώναξα ώστε να με ακούσει.
Σε δευτερόλεπτα μπήκε στο δωμάτιο σαν σίφουνας, «Που θα πας πάλι? Τι θα φορέσεις? Τι θα κάνουμε? Μαλλιά βάψιμο, όλα?»
«Καλησπέρα και σε εσένα…διακριτική φίλη μου» με φίλησε πεταχτά στα μάγουλα και συνέχισε να μιλάει, «Με ποιόν θα βγεις? Ραντεβού ή κοινωνική υποχρέωση?»
Κουτσομπόλα… «Ούτε εγώ ξέρω…το μόνο που θέλω είναι λίγο elegance, λίγο glam.». Μισή ώρα μετά ως δια μαγείας ήμουν έτοιμη, καθόμουν στο μπράτσο του καναπέ μου και άκουγα έναν ακατάπαυστο μονόλογο για ατάλαντα μοντέλα, για ξινισμένες παρουσιάστριες και γκέι ενδυματολόγους, το χτύπημα του κουδουνιού πραγματικά με διέσωσε έφυγα τρέχοντας «φωνάζοντας έχω αργήσειιιιιιιιιιιιιιι…».
Στην είσοδο με περίμενε ο σωτήρας μου, «My dear Cranny»
«Προτιμώ το Tranny η αλήθεια είναι»μου απάντησε αναστενάζοντας ανάλαφρα «anyway…let me take you far a way at the land of parting and drinking and sexy dancing drunk men», «μμμ, κάποιος μου είχε μιλήσει πολύ παλιά για αυτό το μέρος…τελικά υπάρχει?», «πρώτων ποιος τόλμησε να σου μιλήσει για αυτό πριν από εμένα και δεύτερον πόσο παλιά? Γιατί αν μιλάμε για πολύ παλιά σημαίνει πως μου κρύβεις πολλά πολλά χρονάκια my little sunshine»…έκανα μια γκριμάτσα αθωότητας και του ψιθύρισα «My ex-gay boyfriend»… «Που πηγαίνουμε?»ρώτησα με μεγάλη επιφύλαξη ξέροντας ότι δεν θα πάρω απάντηση και όντως η απάντηση του Cranny ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο. «Τουλάχιστον πες μου ότι έχω ντυθεί αναλόγως για όπου με σέρνεις…?»…πάλι χαμόγελο και μετά από παρατεταμένη σιωπή και υπό το απειλητικό βλέμμα μου απέσπασα μια απάντηση,«Sunshine,με Loui Vuitton κιμονό και Valentino πέδιλα μόνο καλοντυμένη μπορώ να σε χαρακτηρίσω, τελικά είχα δίκιο και στο έφερα αμέσως μετά την φωτογράφιση σου πάει πολύ», «Δεν κατάλαβε κανείς ότι το πήρες?», «Το κατάλαβε μια που σίγουρα το είχε βάλει στο μάτι, αλλά της έκοψα τον αέρα…μην ανησυχείς θα συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμα να τροφοδοτώ τα fashion ένστικτά σου».Περίπου τρία τέταρτα μετά τη διάσωσή μου φτάσαμε στον προορισμό μας, ένα παλιό εργοστάσιο. «Τι είναι εδώ?» «Σε μισό λεπτό θα καταλάβεις» και μόλις ο οδηγός πήρε την τελευταία στροφή το βλέμμα μου φωτίστηκε. «Πρεμιέρα!Very nice…red carpet situation…»είπα και βγήκα από το σταματημένο αμάξι. Ο Cranny ήταν ήδη έξω και με περίμενε μου έπιασε το χέρι και μου είπε τρυφερά «Σήμερα θα είσαι η συνοδός μου».Τεράστιες αφίσες ενός νεαρού ηθοποιού του οποίο το υποκριτικό ταλέντο σαφέστατα αγνοούσα, ήταν αναρτημένες παντού στον χώρο, φωτογράφοι και ρεπόρτερ έτρεχαν πίσω από celebrities και εγώ έκοβα βόλτες πάνω στο μαγικό κόκκινο χαλί…Πραγματικά είναι μαγικό, το έχω φιλοσοφήσει το θέμα, όταν το πατάς αυτομάτως όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω σου σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος τριγύρω και με μιας τα προβλήματα εξαφανίζονται, μοιράζεις παντού χαμόγελα και υπάρχεις μόνο εσύ και τα όνειρά σου που νιώθεις να πραγματοποιούνται εκεί πάνω…μεταξύ μας ε, αποβλακώνεσαι και λίγο αλλά έχει την πλάκα του.
Κατεβαίνοντας από το ροζ συννεφάκι μου , έστρεψα το βλέμμα μου κάπου μακριά και έκανα μια ευχή, στον κόσμο της πλαστικής ευτυχίας συμβαίνει κάτι περίεργο…οι ευχές πιάνουν…ε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που μόνο ως ειδυλλιακή θα μπορούσα να χαρακτηρίσω πετάχτηκε μπροστά μου σαν λυσσασμένη γάτα ο Cranny βρίζοντας Θεούς αλλά κυρίως δαίμονες. «Ποιος την κάλεσε εδώ αυτήν!!» ούρλιαζε μέσα στο αφτί μου, «Κράτα με θα την σφάξω, θα την ξεκοιλιάσω και θα την πετάξω στο τηγάνι και μετά στη θάλασσα» ,προς στιγμήν έφερα την εικόνα αυτή στο μυαλό μου και ειλικρινά κόντεψα να πεθάνω από τα γέλια μιας και ακόμα αγνοούσα το τι συμβαίνει. «Κοίτα την όχι κοίτα την, που μου ήρθε και στο gala…»
«Cranny, ηρέμησε σε παρακαλώ θα κάνεις ρυτίδες και πες μου για ποια μιλάμε και τι συμβαίνει?»
«…(εισπνοή)…(παύση)…εξαιτίας αυτής της γυναίκας…»είπε και έδειξε ευθεία με καμία διακριτικότητα οφείλω να ομολογήσω, μια γυναίκα κοντά στα 45 αδύνατη, ψηλή και ιδιαιτέρως καλοντυμένη, «…έχασα 3 σημαντικές δουλειές στο εξωτερικό οι οποίες πρώτων μεταφράζονται σε χασούρα περίπου 50.000 ευρώ και ανυπολόγιστης αξίας ευκαιρίες που θα είχα. Θυμάσαι τα άθλια σχόλια και την τραγική κριτική που δέχτηκα 4 χρόνια πριν για μια καμπάνια που ετοίμασα…ε, αυτή είναι η κατσίκα που με έθαψε και έχασα την ευκαιρία της ζωής μου, έτσι μου έρχεται να πάω και να της δώσω δυο μπάτσες και να της πω ‘κυρία μου’ η μουλαρωσίνη σας μου κόστισε 10 χρόνια δουλειάς και 50.000ευρώ…πάμε να φύγουμε, χάλασε εντελώς η διάθεσή μου.» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαφρύνω το κλίμα είπα «μα είμαι η συνοδός σου για σήμερα», «αν θες να συνεχίσεις να είσαι θα πρέπει να με ακολουθήσεις στο κοντινότερο μπαρ…αλλιώς δεν θα έχεις συνοδό», «μα θα χάσουμε τα μεθυσμένα σέξι αγόρια»είπα χαμογελώντας αλλά δεν έπιασε και έτσι ακολούθησα τον φίλο μου ψιθυρίζοντας «φοράω Loui Vuitton, για όνομα του Θεού αυτό δεν μπορεί να μου συμβαίνει..», «Ξέρεις η ακοή μου λειτουργεί ακόμα μια χαρά τα νεύρα μου πάλι όχι.»
«Δεν είπα τίποτα…που θα με πας?», «Κάπου που το αλκοόλ θα ρέει άφθονο και το κάπνισμα θα επιτρέπετε.» «αποκλείεται, δεν έρχομαι…το αλκοόλ παχαίνει άσε που μεθάω αμέσως και το τσιγάρο ποτίζει στα ρούχα άσε που μπορεί να κάψω το κιμονό μου…όχι όχι δεν έρχομαι…πάμε κάπου πολιτισμένα, πάμε…»
«Πού, στο μέγαρο? γιατί αν είναι έτσι θα μείνω με τον παίδαρο…sunshine I need you I want to get drunk and smoke like there is no tomorrow, so stop talking and just join me in my madness.» Έτσι βρέθηκα στο κατόπι του για μια ακόμα φορά χωρίς πάλι να ξέρω που πηγαίνω. Μια ώρα μετά ήμασταν στο σπίτι του Cranberry, δεν ερχόμουν συχνά ήταν αρκετά μακριά από το σπίτι μου αλλά και ο Cranny πιο συχνά ήταν στο δικό μου σπίτι παρά στο δικό του. Μπήκαμε μέσα άφησα την σακούλα με το παχυντικό κινέζικο στο τραπεζάκι της εισόδου, θαύμασα για ακόμα μια φορά μια μεγάλη μεταξοτυπία που κάλυπτε τον αριστερό τοίχο και το πορτρέτο του οικοδεσπότη τραβηγμένο από διάσημο φωτογράφο το οποίο κοσμούσε τον απέναντι τοίχο, άνοιξα τα φώτα στη βεράντα και βγήκα να χαζέψω τον ουρανό, όμορφα μικρά αστεράκια γυάλιζαν πάνω από το κεφάλι μου. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε το ‘room service’ σπρώχνοντας ένα δίπατο καρότσι, «Που το βρήκες αυτό? Όλο εφέ είσαι..», «Το κληρονόμησα από την γιαγιά μου μαζί με την ευχή της ‘να σταματήσω να σπρώχνομαι’ όπως είχε πει πριν μας αφήσει χρόνους» πήρα το ποτήρι που μου προσέφερε και ήπια μια γουλιά μαύρο ρούμι, «Λοιπόν, τώρα μπορώ να σε ακούσω. Πες τα μου όλα» είπα....Η τελευταία φράση που θυμάμαι να ξεστόμισε πριν μας πάρουν τα ζουμιά και τους δύο ήταν «…ακόμα προσπαθώ να φτάσω στο σημείο που ήμουν τρία χρόνια πριν…δυστυχώς το παρελθόν μου ελπίζω να γίνει το μέλλον μου.»
Το ξημέρωμα μας βρήκε στην τεράστια βεράντα της μονοκατοικίας του, εμένα ξαπλωμένη στην υπέρδιπλη αιώρα με τα πέδιλά μου να αγνοούνται, τα μάτια μου πρησμένα από το κλάμα και το eye liner μου να έχει στάξει μέχρι και στο πάτωμα και τον Cranny, ζάντα στην ξαπλώστρα με ένα ποτήρι martini στο ένα χέρι και ένα μπουκάλι στο άλλο και με τρυπημένο Tom Ford πουκάμισο από την κάφτρα του τσιγάρου του(εγώ το είπα το τσιγάρο μόνο μικρές τραγωδίες φέρνει στη ζωή μας).Ξύπνησα νιώθοντας κάτι να μου γαργαλάει τις πατούσες, άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα μια χνουδωτή αρκούδα «Παλιόσκυλο»είπα χαμηλόφωνα και επιχείρησα να πετάξω κάτι μακριά μπας και ξεκουμπιστεί από την περιοχή μου αλλά αυτό ακίνητο στεκόταν μπροστά από τις πατούσες μου λες και περίμενε να φυτρώσουν κόκαλα…αυτό το σκυλί πραγματικά πιστεύω πως είναι κοντινός συγγενής του Rantanplan για τέτοια προηγμένη νοημοσύνη μιλάμε. Αφού του έριξα μια ελαφριά κλωτσιά μήπως αποφασίσει να φύγει σηκώθηκα με κόπο και έντονη ζαλάδα για να ξυπνήσω το πτώμα της διπλανής ξαπλώστρας.
«Μου χρωστάς ένα τεράστιο πρωινό» μονολόγησα μόλις άνοιξε τα μάτια του. Αφού του πήρε κανένα 15' να καταλάβει που βρισκόμαστε χρειαστήκαμε άλλο ένα 15' για να χωνέψει την τρύπα στο συλλεκτικό του πουκάμισο… «Πεινάω» γκρίνιαξα , με λοξοκοίταξε και σηκώθηκε από τη ξαπλώστρα του «Κουζίνα» είπε το πτώμα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί.
by Civil.A.
το θεωρώ καυστικο χιουμοριστικο εξελιγμενο μοδατο και συγχρονως all time classic, εισαγοντας σε στον κοσμο της μοδας-δημιουργιας-καταναλωσης με ενα πολυ ομορφο τροπο!
ΑπάντησηΔιαγραφή