civil.A

3.04.2020

The ghost of Bensousan Han.

photo:NasosKvisuals

Έχω πολύ καιρό να νιώσω συγκίνηση για κάτι ώστε να γράψω για αυτό.

Στη Θεσσαλονίκη όμως γνώρισα έναν δρόμο, ένα κτήριο και ένα σχεδόν φάντασμα.

Αυτά τα τρία σε συνδυασμό ήταν αρκετά για να με κάνουν να θέλω να πω δυο κουβέντες.

Ήταν βράδυ Σαββάτου ,ξημέρωμα Κυριακής για την ακρίβεια μιας που ήταν περασμένες δώδεκα. Η ώρα των φαντασμάτων, πνευμάτων και λοιπών αγαπημένων μου.

Η μεγάλη βόλτα που ξεκινήσαμε νωρίς το μεσημέρι, με οδήγησε εμένα και την παρέα μου σε έναν πολύ απλό και ήσυχο ,μα συνάμα, έντονο ενεργειακά δρόμο, κοντά στην πλατεία εμπορίου.

Όσο και αν δεν έβλεπα άνθρωπο τριγύρω, γνώριζα καλά πως κάτι ζούσε εκεί.

Είδα φως στα αριστερά μου και καθώς προπορευόμουν, στάθηκα να περιμένω τους φίλους μου, με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια πετριά για αυτά τα όμορφα, τυχαία, της ζωής.

Τα μάτια μου έμεινα σε μια παράξενη βιτρίνα, «Από εδώ έρχεται το φως.» σκέφτηκα και συνέχισα να χάσκω. Κάποιος ήταν μέσα, άνθρωπο τον νόμισα στην αρχή, έπειτα κατάλαβα πως δεν ήταν.

Το «φάντασμα» μας είδε που στεκόμασταν μπροστά στην πόρτα του και μας κάλεσε μέσα, προειδοποιώντας μας πως βγαίνοντας δεν θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι.

Χαμογέλασα στο άκουσμα των λεγομένων του, παίρνοντας τα όμως πολύ σοβαρά, άλλωστε δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να πάρω αψήφιστα τα λόγια του!

«I am the host and the ghost of Bensousan Han. Περάστε!» και με το απλωμένο του χέρι μας έδειξε τον δρόμο.

Είχα καιρό να αισθανθώ τέτοιο μούδιασμα. Είχα καιρό να νιώσω τη ζωή χωρίς να μετράει ο χρόνος. Χάθηκα και εγώ και οι υπόλοιποι. Κοιταζόμασταν, μάλλον έκπληκτοι, ίσως η λέξη να μην είναι ταιριαστή τώρα που το σκέφτομαι...

Είχαμε κεραυνοβοληθεί και οι τέσσερις.

Το Bensousan Han (χάνι του Μπενσουσάν), δεν ήταν όμορφο με την κλασική έννοια της λέξης.

Ήταν ατμοσφαιρικό, κινηματογραφικό, λουσμένο με την ενέργεια των ανθρώπων που μέσα στα χρόνια πέρασαν από τα δωμάτια του, χαρακωμένο πιο πολύ από τις νυχτερινές προσευχές τους, τα πάθη τους και τα όνειρα τους, παρά από τον ίδιο τον καιρό.

Τα ξύλα του μου μύριζαν μπαχάρι, τόσο που σκέφτηκα πως ο υπέροχος ,«φύλακας-φάντασμα», Στυλιανός σκόρπαγε στο διάβα του κάθε μέρα κανέλα και γαρύφαλλο στο δάπεδο.

Το ίδιο αυτό βράδυ δώσαμε τα χέρια και συμφωνήσαμε να επισκεφτούμε το Μπενσουσάν και τον Στυλιανό το ερχόμενο μεσημέρι, ώστε να δούμε τον χώρο με φυσικό φως.

Ώρες μετά έστεκα πάλι έκπληκτη. Tο φως έλουζε το Μπενσουσάν, το έφτιαχνε στα μάτια μου ακόμα πιο ελκυστικό, ακόμα πιο γοητευτικό και αυτό με έκανε να αισθάνομαι ένα μάγκωμα στο σώμα χωρίς να ξέρω πως και που να κινηθώ.

Στα δωμάτια του ήμουν σίγουρη πως έβλεπα να τριγυρίζουν αχνές μορφές με αέρινα νυχτικά και λυτά μαλλιά. Ο Στυλιανός ευγενής, διακριτικός και απείρως υπομονετικός μας άφησε για αρκετή ώρα να βιώσουμε αυτήν την υπέροχη εμπειρία.

Έπειτα από αυτό μπορώ με σιγουριά να σας μεταφέρω πως το Μπενσουσάν Χαν, δεν είναι το κτήριο, δεν είναι τα δωμάτια, δεν είναι οι τοίχοι.

Είναι το στίγμα που άφησαν οι άνθρωποι μέσα στον καιρό, οι στιγμές που πέρασαν εκεί, οι δρόμοι που διασταυρώθηκαν και οι ζωές που συναντήθηκαν και χώρισαν, είναι η νοσταλγία, είναι μια ολόκληρη εμπειρία ζωής.

Ο αγαπημένος, πια, Στυλιανός φτιάχνει κάθε λεπτό κάτι πολύ σπουδαίο και το μοιράζει απλόχερα σε όσους τολμούν να διαβούν το κατώφλι της πόρτας του.

Ευχαριστώ Στυλιανέ για όλα.

Civil.A

ps.επιφυλάσσομαι να μιλήσω σύντομα,περισσότερο για αυτό το υπέροχο φάντασμα που ακούει στο όνομα Στυλιανός.

photo:NasosKvisuals

photo:Civil_A

photo:civil_A

photo:NasosKvisuals

photo:Civil_A

photo:NasosKvisuals

photo:Civil_A

photo:NasosKvisuals

9.08.2019

In Memoriam: Hubert de Givenchy

Hubert de Givenchy

Είναι πάντα πολύ δύσκολο κοιτώντας το μακρινό παρελθόν να αντιληφθούμε πόσος χρόνος μας χωρίζει από τις παρθενικές εμφανίσεις των τότε νέων και πολλά υποσχόμενων σχεδιαστών μόδας.

Ένας εξ αυτών ο Hubert de Givenchy, γεννημένος στις 20 Φεβρουαρίου του 1927 στο Beauvais, ίδρυσε τον οίκο υψηλής ραπτικής Givenchy το 1952.

Έγινε διάσημος για την πολύ στενή του συνεργασία με την Audrey Hepburn την οποία ανέλαβε προσωπικά για επτά συνολικά ταινίες της, συμπεριλαμβανομένης και του Breakfast at Tiffany’s γνωστή για το εμβληματικό μαύρο φόρεμα της πρωταγωνίστριας αλλά και της Sabrina από όπου προέκυψε και το γνωστό Sabrina neckline.

Οι δυο τους έγιναν πολύ στενοί φίλοι και η προσωπική τους σχέση συνεχίστηκε μέχρι και τον θάνατο της Audrey.

Ο αριστοκρατικής όψης σχεδιαστής αναδύθηκε στο παγκόσμιο στερέωμα της βιομηχανίας κάνοντας σημαντικές συνεργασίες με τους Jacques Fath, Robert Piguet, Pierre Balmain, Elsa Schiaparelli και έχοντας σχηματίσει στο νου του πως «Κλασσικό δεν σημαίνει βαρετό.»

Το 1952 αφού άνοιξε τον δικό του οίκο στην περιοχή Plaine Monceau στο Παρίσι, ονόμασε την πρώτη του συλλογή «Bettina Graziani” από το μοντέλο που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο.

Στα 25 του ήταν ήδη ο νεότερος σχεδιαστής της προοδευτικής σκηνής της παριζιάνικης μόδας.

Το 1953 γνώρισε το είδωλο αλλά και μέντορα του, τον ισπανό σχεδιαστή Cristobal Balenciaga και υπό την σκέπη του εστίασε περισσότερο στην καθαρότητα των γραμμών.

Κατά τη διάρκεια αυτής της καλλιτεχνικής συνύπαρξης παρουσίασε (παράλληλα με τον Balenciaga) το sack dress γνωστό ως το new shape της εποχής.

Το 1988 ο Hubert πούλησε τον οίκο του στον όμιλο LVMH στον οποίο άνηκε ο οίκος Louis Vuitton, παραμένοντας όμως ο ίδιος επικεφαλής σχεδιαστής μέχρι και το 1996.

Στην πορεία διάδοχοι του στον οίκο ήταν ο John Galliano, o Riccardo Tisci μέχρι πρόσφατα και η Clare Waight Keller που είναι και η πρώτη γυναίκα artistic director του οίκου.

Ο Hubert de Givenchy, πέθανε στον ύπνο του σε ηλικία 91 ετών στις 10 Μαρτίου του 2018 στο Παρίσι έχοντας υπηρετήσει με ευγένεια και λεπτότητα τον χώρο και αφήνοντας πίσω του τις γυναίκες λίγο πιο κομψές, λίγο πιο σοφιστικέ, λίγο πιο κινηματογραφικές αφού το μεγαλύτερο του ταλέντο ήταν να δημιουργεί προσωπικότητες.

9.06.2019

The Pin Up effect

Στο τέλος του 19ου αιώνα οι χορευτές και οι ηθοποιοί του μπουρλέσκ χρησιμοποιούσαν φωτογραφίες ως επαγγελματικές κάρτες για να προωθήσουν τους εαυτούς τους. Αυτές οι διαφημίσεις μπορούσαν συχνά να βρεθούν στα green room των θεάτρων, καρφωμένα-πάνω ή κολλημένα στα πλαίσια των καθρεφτών(προορίζονται για μη επίσημη εμφάνιση, δηλαδή για να αναρτηθούν πάνω στον τοίχο, για αυτό και το όνομα pin up) στις ενώσεις των θερμαστρών υγραερίου και ορισμένες φορές να βρίσκονται πάνω στην ίδια την προθήκη των μελών του θιάσου. Κατανοώντας τον μεγάλο αντίκτυπο των φωτογραφικών διαφημίσεων για την προώθηση των νούμερων τους, οι γυναίκες του μπουρλέσκ έχτισαν από μόνες τους την ταυτότητα τους για να γίνουν γνωστές. Το να είναι αναγνωρίσιμες όχι μόνο στα πλαίσια του ίδιου του θεατρικού χώρου αλλά και εκτός αυτού, έθετε σε αμφισβήτηση τις υπάρχουσες συμβάσεις σχετικά με τη θέση των γυναικών μιας και η ηθική της γυναίκας από τότε σχετιζόταν άμεσα με το κατά πόσο ντυμένη ήταν. Ακόμα και οι επαγγελματικές δεξιότητες των γυναικών ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με την σεξουαλικότητα τους η οποία συνδεόταν με το επίπεδο προβολής σε δημόσια θέα, έτσι ανεξαιρέτως φυλής, κοινωνικής τάξης ή οικογενειακού υπόβαθρου ήταν διαδεδομένη η άποψη πώς όσο πιο εκτεθειμένη ήταν μια γυναίκα τόσο ελαφρών ηθών ήταν.

Το 1920, με τους συντρόφους τους να λείπουν στον πόλεμο, οι γυναίκες γεύτηκαν την ελευθερία και πλέον δεν είχαν καμία διάθεση να περιοριστούν. Η εποχή όπου η jazz μεσουράνησε καθόρισε εκείνη την περίοδο αφού έφερε έναν πιο ελαφρύ τρόπο ζωής στο προσκήνιο με άφθονο αλκοόλ, άρωμα νεανικής επανάστασης, bobbed κουρέματα και κοντά ρεβέρ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 30 ξεκίνησε να εκδηλώνεται ευρύτερα η pin up τάση, έπειτα από μια περίοδο αρκετά δύσκολη κοινωνικά(το οικονομικό κραχ της Αμερικής το 1929 σε συνδυασμό με τη διαδικασία εξυγίανσης από τον πόλεμο), οι γυναίκες έψαχναν νέες ιδέες για να ντυθούν και παράλληλα να αγαπήσουν το σώμα τους προσπαθώντας να αποβάλλουν έπειτα από την βικτωριανή εποχή την σωματική ντροπή την οποία είχαν επωμιστεί.

Η αναζήτηση αυτή οδήγησε στην ανάδειξη των σωμάτων με καμπύλες και στη δημιουργία εφαρμοστών pencil φορεμάτων. Οι pin up μπούκλες και το χαρακτηριστικό κόκκινο κραγιόν στα χείλη ολοκλήρωσαν το pin up στυλ.

Η προσωπικότητα κλειδί πίσω από αυτή την επανάσταση του στυλ ήταν ο Gil Elvgren, ο οποίος κατά τη διάρκεια της ζωής του δημιούργησε πάνω από 500 σχέδια τα οποία απεικόνιζαν pin up κορίτσια και στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για ημερολόγια, κάρτες, αφίσες και pin up κούκλες.

Η αφορμή για την αρχή της εξέλιξης του pin up δόθηκε μέσα από την δική του οπτική και αισθητική και δεν στάθηκε μόνο στο ενδυματολογικό κομμάτι αλλά δημιούργησε έναν ολόκληρο τρόπο ζωής ο οποίος ήταν ένα καμπανάκι που χτύπησε άξαφνα μέσα στον πουριτανισμό και την πολεμική δίνη του ’40.

Ο δεύτερος παγκόσμιος συνέλαβε το pin up στον κολοφώνα του.

Προσεκτικά σχεδιασμένο από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών που προώθησε έναν καθόλα αμερικανικό ηθικό κανόνα, που υπαγόρευε στις γυναίκες να υπομένουν και να περιμένουν τον σύντροφο τους που έλειπε στο μέτωπο. Αυτές ήταν και οι γυναίκες για τις οποίες άξιζε να πολεμούν οι άνδρες(worth fighting for) και έτσι απεικονίζονταν στα κρατικά pin up που κοσμούσαν προσόψεις πολεμικών αεροπλάνων , υποβρύχια. Οι γυναίκες εκεί ήταν ντυμένες στρατιωτικά, αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με τα pin up που προμηθευόταν οι στρατιώτες όπου οι γυναίκες απεικονίζονταν με ελάχιστα ρούχα.

Ένα από τα πιο δημοφιλή κορίτσια τότε ήταν η Bettie Grable.

Το 1950 η τέχνη του pin up άρχισε να επαναπροσδιορίζεται ως προς το μέσο έκφρασης μέσα από τη φωτογραφία. Περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας όπως το Playboy χρησιμοποίησαν pin up φωτογραφίες με αποτέλεσμα να διαδωθεί γρήγορα και σε παγκόσμια κλίμακα. Τα πιο δημοφιλή κορίτσια του ’50 ήταν η Marilyn Monroe, Bettie Page και Jane Russell.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ο παιχνιδιάρικος αισθησιασμός των pin up έδωσε τη θέση του σε εικόνες με σαφές σεξουαλικό περιεχόμενο, χάνοντας τη σαγήνη και τη μαγεία των περασμένων δεκαετιών.

Σήμερα υπάρχει μια διάθεση επανάκαμψης τόσο στο στυλ, στη ζωγραφική αλλά και στη φωτογραφία και έχουμε γυναίκες όπως η Dita Von Teese που τόσο υπέροχα ενσαρκώνει το pin up τον 21^ο αιώνα.